Sarkastyczno-optymistyczny blog weterynaryjny

Sesja odeszła w niepamięć, wszystko zdanko, jak zwykle,tyle, że tym razem wszystko było online. Zdążyłam trochę popracować jako technik weterynarii w całodobówce i jestem dośc  z siebie dumna, że udało mi się to zrobić na umowę i za pieniądze, bo uważam,że darmowe prakyki to rak. Zdobyłam trochę doświadczenia i wiedzę, że dopóki głód i kredyt mnie nie przypili, to żeby nie pchać sie do całodobówek.

Od marca zaczęłam zajęcia blokiem końskim. Moja wewnętrzna 6latka byłaby zadowolona, bo miałam wtedy fazę na konie, którę rodzice skutecznie rozwiali, prawdopodobnie dlatego, że to dosyć drogie hobby. Teraz gdy po przedszkolnej pasji ani śladu, zostaje tylko worek cukierków, które podjadam na ćwiczeniach, żeby mi nie bylo smutno, że muszę na nie chodzić, zamiast do pracy, gdzie serio się czegoś uczyłam. Zastanawiałam się tez za co będzie pierwszy przypał i jak się okazało, za nie przestrzeganie przepisów sanitarnych. Wśród kowidowych absurdów jednym z nich było to, że zamknęli nam szatnie przez co po prostu tłoczymy sie na korytarzu. Możliwe, że od marca zacznę nową pracę, tylko w weekendy i może z raz w tygodniu. Jak dla mnie idealnie.

Nic mi się nie chce. Miałam się uczyć przed południem do egzaminu, bo na 15 mam dyżur w przychodni (jestem technikiem weterynarii, long story, bro), ale zamiast tego zrobiłam sobie drzemkę. Taką 4 godzinną. Mój mózg sprzeciwia się nauce nieprzydatnych bzdur, a ciekawe rzeczy chłonie jak gąbka. 

Z okazji sesji nie obyło się bez dramy na roku. To jest już pewna tradycja. Nie mam pojęcia o czym jest tym razem, wiem, że ludzie z roku obrzucają się nawzajemm tekstwallami finezyjnych zwrotów pełnych pasywnej agresji. I o wszystko obwiniają starostów. Trzeba mieć naprawde masochistyczne skłonności żeby być starostą. Ale wiem, że niektórzy lubią. 

Jutro mam 2 egzaminy. Jeden o 10 a drugi o 12. Miały być oba o 10, ale wystosowałyśmy meila, żeby nie był. Przez Erazmusa mam do nadrobienia kilka przedmiotów z 4 roku i mi się nachodzą. O Erazmusie to bym mogła napisac książkę, na pewno będzie jeszcze kilka wpisów. Pojutrze też mam egzamin. Z przedmiotu z którego pisałam 4. termin kolokwium. Na szczęście maszyna losująca % była tym razem dla mnie łaskawa i jestem dopuszczona do egzaminu ( który już w sumie pisałam, i zdałam na 78%, ale się nie liczy, bo nie miałam zaliczonych ćwiczeń.) I tak to się żyje na tej polskiej wsi. 

Jestem strasznym nieogarem, i mimo dość dobrej pamięci i umiejętności szybkiego czytania, uważam, że to cud, że jestem już na 5 roku, ale od początku...

Pierwszy rok był pełen wątpliwości, czy się nadaję, czy dam radę. Zapobiegawczo zapisałam sie na poprawę matury, żebym miała co robić przez pół roku, jeśli wyrzuciliby mnie po I semestrze. Wszystkie wydarzenia z pierwszego, jak i drugiego roku zaczynają mi się już zlewać w całość i pokrywają się mgiełką zapomnienia, niczym wiedza z przedmiotów- zapychaczy, tuż po wyjściu z sali egzaminacyjnej. .. Wszystko na pierwszym roku było nowe i stymulujące. Mialam szczęście, że w akademiku, dzięki mojemu ówczesnemy chłopakowi z 3 roku weterynarii, wpadłam w towarzystwo dużo starszych koleżanek i kolegów od których otrzymałam mnóstwo protipów i notatek.  

Sporo czasu zajęło mi opracowanie nowego systemu nauki, bo ten z liceum nie działał i zmusiły mnie do tego pierwsze porażki na wejściówkach z histologii, która wydawała mi sie wtedy strasznie cięzkim przedmiotem, lmao.  Moje współlokatorki z akademika uczyły sie do nich po nocach. Mi nie chciało się poświęcać spanka na naukę do wejściówek na kierunku na którym nie do końca chciałam wtedy być. Mimo tego, że uczyłam sie do nich z książki, po kilka godzin, nie zdawałam. Było to bardzo frustrujące, wiec z myślą '' i tak mnie wyrzucą'' spędzałam więcej czasu grając gry w pokoju mojego chłopaka, i jedyne co to tuż przed ćwiczeniami poświęcałam jakieś 30-40 min na przelustrowanie czyichś notatek spisanych dawno dawno temu i.... nagle zaczęłam je zaliczać.

Przeglądanie notatek, zaznaczanie na kolorowo słów-kluczy-> pisanie notatek pigułek a z tego wyciąganie samej esencji. Pierwsze kolokwium z anatomii potwierdziło, że ta metoda jest skuteczna.

Bardzo lubię uczyć sie z pytań. Uważam, że jest to dużo łatwiejsze, bo odpowiadając na pytanie dajesz mózgowi ''problem'' do rozwiązania, co ułatwia koncentrację i  jest dużo lepsze niż ''ściana tekstu'' którą trzeba wyryć. Ucząc sie do 2giego terminu I kolokwium z histologii, jak głupia uczyłam się z książki i notatek i już miałam iść spać, kiedy do mojego pokoju wparowała koleżanka z plikiem pytań z poprzednich kolokwiów i powiedziała ''masz, przejrzyj'' rzuciałam na to okiem i poszłam spać. Następnego dnia zobaczyłam podobne pytania na teście i wiem, że w życiu bym nie zdała, gdybym uczyła się tylko z książki.

Dobrze jest też wzajemnie sie odpytywać z koleżankami/kolegami.

Dzięki tym metodom nie miałam problemu z pozostałymi przedmiotami, a solidna nauka do biologii i chemii w liceum, naprawdę ułatwiła zaliczenie przedmiotów tj. chemia i biochemia ( chociaż dziadersi się dziwili,dlaczego nie znamy tablicy Mendelejewa na pamięć, bo oni musieli ją wykuć, a my mieliśmy ją pod ręką na maturze).

Zupełnie nową rzeczą były kolokwia ustne, na początku przy mikroskopie. Chciałabym,żeby w przyjemnych  momentach czas dłużył się tak, jak pod salą oczekując na odpytkę. Starsi koledzy doradzali, że nawet jak się nie ma pojęcia o czym sie mówi, to nalezy to mowić pewnie. Było to dziwne ale się sprawdzało. Nie można pokazać strachu, zarówno psu jak i odpytującemu, bo pogryzie. :)

Kiedyś naiwnie twierdziłam, że będe chodzić na wszystkie wykłady, ale w drugim tygodniu przestałam. Na drugim roku też miałam takie postanowienie, a na trzecim już się nawet nie łudziłam,że będę na nie chodzić. Po prostu nie potrafię się skupić na słuchaniu dłużej niż 30 minut, a często jest tak, że jak się straci uwagę na minutę to ciężko jest zorientować się co się dzieję. Ale jeśli ktoś ma pamięć słuchową i lepszą koncentrację, to polecam chodzić. 

Ogólnie pierwszy rok może wydawać się ciężki, bo wszystko jest nowe i trzeba się dostosować, mi się udało przeżyć go z tylko 1 egzaminem we wrześniu (histologia).

Czasem kolejne zaliczenie wymagają poświęcenia 1-2 dni, kiedy człowiek jest ''zamknięty'' na inne aspekty życia. Ale to nie jest tak, że nie ma sie na nic czasu przez całe studia. Zdarzało mi się wychodzić z dziewczynami do klubu, na domówki, na spontaniczne imprezy w akademiku ( pamiętam jedną taką, dzień przed ustnym kolokwium z histologii, następnego dnia byłam tak skupiona na tym, żeby nie umrzeć, że wcale się nie denerwowałam odpowiedzią i zaliczyłam w pierwszym terminie). Od początku studuiów udzielam się też w Akademickim Zwiazku Sportowym, dzięki czemu mam stypendium. Dużo jest możliwości, jak się jest studentem.

... jedna osoba mówi do drugiej: "Co! Ty też? Myślałem, że tylko ja." [S.C. Levis]

Mam naprawdę świetną grupę na studiach. Od pierwszego roku dzielimy się ze sobą informacjami, notatkami. Każdy każdemu pomaga jak tylko może. Zdarzają się wspólne imprezy. Z czasem ta grupa się rozrosła, bo pozytywne wibracje przyciągają ludzi. Z tego co słyszę od znajomych z innych kierunków, nie jest to oczywiste, często się zdarza, że ludzie się po prostu zwalczają, zwłaszcza, jeśli są to kierunki po których pracuje się zazwyczaj w korpo.

Ale nie u nas. Specyficzne podejście do studenta i długie 5,5 roku przez które jesteśmy na siebie skazani, sprawia, że w momentach kryzysowych ludzie zawieszają swoje personalne spory i podają sobie pomocną dłoń. 

Przeciwności losu integrują. Dobrym przykładem jest mieszkanie w akademiku.Tu gdzie teraz jestem jest taki zwyczaj, że akademiki są podzielone wydziałami. Weterynaria dzieli akademik z Zootechniką i Hodowlą, ale zdarzają się mieszkańcy z innych wydziałów. Świeżaków segreguje się razem w pokojach, ale oczywiście można się przenosić jak się napisze podanie(na studiach trzeba pisać dużo podań, o wszystko). Pokoje są zazwyczaj trzyosobowe i jest tam ciasno jak w chowie klatkowym drobiu, ale i tak polecam mieszkanie w akademiku, przynajmniej przez pierwszy rok studiów.

To jest najlepszy sposób, żeby poznać mnóstwo, mnóstwo ludzi. W akademiku znajomości nawiązują się same, wystarczy, że w kuchni czy łazience zagada się do kogoś, a może się zdarzyć, że kilka godzin później będziecie siedzieć w 10 osób w czyimś pokoju i prowadzić Nocne Polaków Rozmowy, przy herbacie, tudzież innych napojach. Można poznać ludzi z podobnych środowisk lub z zupełnie innych krajów czy kontynentów. Miałam współlokatorkę z Birmy( trochę przerażały mnie jej zwyczaje higieniczne i dania), miałam koleżankę z Nigerii, która plotła mi piękne warkoczyki.  Można poznać miłość na dłuższy, lub krótszy czas. Bardzo cenię sobie moich znajomych z akademika. Jednocześnie chciałabym przestrzec przed mieszkaniem z przyjaciółką/przyjacielem, bo może się zdarzyć, że po tym  doświadczeniu wasza relacja diametralnie się zmieni. 

Do zalet mieszkania w akademiku trzeba dodać to, że jest tani i, przynajmniej u nas, mieści się on kilka minut od wydziału i bardzo blisko biblioteki. 

Nie prawdą jest to, że w akademiku nie da się uczyć. Większość osób jest z weterynarii i zazwyczaj ludzie z tego samego roku mieszkają razem, wszyscy mają podobne terminy kolokwium i egzaminów, więc rytm naukowo-imprezowy będzie zachowany. Jeśli ma sie to nieszczęście i trafi się wyjątkowo rozrywkowych współlokatorów w pokoju obok, jest jeszcze pokój cichej nauki (Cichacz) lub biblioteka. 

Przez pierwsze trzy lata spędziłam naprawdę sporo czasu w Cichaczu, zwłaszcza przed i w czasie sesji. To było trochę smutne, zwłaszcza jak w czerwcowe wieczory słyszało się radosne okrzyki pijanych ludzi pod akademikiem i chętnie by sie do nich dołączyło, ale samo się nie nauczy. 

Biblioteka też jest dobrym rozwiązaniem, jest milutko, cicho, jest wykładzina i klimatyzacja. Nie umiem uczyć się w łóżku, bo zaraz idę spać, a w pokoju jest zawsze o jedno mniej biurko niż lokatorów (debilizm). Niektórym może też przeszkadzać zagęszczenie ludzi na metr kwadratowy i to, że nie wszyscy mają jednakowe standardy higieniczne. Ze strony kierownictwa dokuczliwe mogą być niespodziewane próby pożarowe, inwentaryzacje w pokoju lub kontrole czystości i to, że nie można sobie przenocowywac znajomych, bo cisza nocna jest do 22 i do tej godziny ludzie nie mieszkający w akademiku muszą go opuścic( a jeśli już to podanie dzień wcześniej + opłata). Ale mimo wszystko, naprawdę warto doświadczyć mieszkania w akademiku. 

1. Pomieszkać z rok w innym kraju, najlepiej ciepłym. Odhaczone, ale apetyt rośnie w miarę jedzenia.

2. Mieć zajęcie łączące pracę fizyczną z umysłową. Nie usiedzę w miejscu. 

3.Stworzenie domu, z odnawialnymi źródłami energii i zupełnie samowystarczalnego. 100% eko, współmieszkanie. Może jak będę stara.

4. Idąc tropem ekologii-> żeby w końcu wynaleźli mikroorganizmy zżerające plastik i żeby to miało sensowne zastosowanie.

5.Elektrownia atomowa w Polsce.

6.Żeby mięso wyhodowane w probówce było tanie, dostepne i pyszne.

7.Żeby nie było bezpańskich psów, burków wiejskich, żeby każdego psa trzeba było kupić za pieniądze, i żeby były rejestrowane, adoptowane na umowy itp. Żeby były drogie, może to zmniejszy ich cierpienie, którego najczęściej winni są ludzie. To się tyczy też kotów i innych.

8. Totalna reforma edukacji- klasy max 20 osób ( miałam tak w gimnazjum i to było fajne, bo nikt nie był anonimowy, wszyscy zdążyli się dobrze poznać), wyznaczona przestrzeń w której będą kanapy i będzie wygłuszona, żeby ludzie nie siedzieli na tych burych brzydkich korytarzach. Mniej typowego siedzenia w ławkach, więcej warsztatów, w których dzieci np. gotują, sadzą warzywa w ogródku, same przeprowadzają eksperymenty. Lepszy Wf- obowiązkowe zajęcia taneczne, religia w kościele, a jeśli już w szkole, to razem z nauką o innych religiach i kulturach. Strasznie tego brakuje.

9. Uczelnia weterynaryjna po której serio coś się wie....